Aktualności
Rola limfadenctomii jako elementarnej procedury niezbędnej do właściwej oceny zaawansowania choroby nowotworowej jajnika jest niekwestionowana. Jak powszechnie wiadomo, w przypadku raka jajnika stopień zaawansowania choroby (poza uzyskanym zakresem doszczętności operacji pierwotnej) jest jednym z najistotniejszych czynników wpływających na rokowanie, rozstrzygającym przy podejmowaniu decyzji co do konieczności leczenia adiuwantowego.
W związku z rosnącą popularnością operacji z powodu otyłości sprawdzono, jak wpływają one na przebieg ciąży u poddających się im pacjentek. Wykazano, że noworodki urodzone przez kobiety po operacji bariatrycznej charakteryzowały się podwyższonym ryzykiem wcześniactwa, częściej trafiały na oddziały intensywnej opieki, były mniejsze w stosunku do wieku ciążowego, uzyskiwały mniejszą punktację w skali Apgar. Gorsze wyniki perinatologiczne były związane ściśle z czasem od operacji do ciąży: im był o krótszy, tym częstość powikłań się zwiększała. Kluczowy wpływ na przebieg ciąży wydaje się mieć czas do 2 lat od operacji.
więcejCzy operacja bariatryczna wykonana u młodej kobiety wpływa na przebieg ewentualnej ciąży?
Mięśniaki macicy rozpoznaje się je u 1–10% kobiet w trakcie ultrasonograficznych badań prenatalnych. U pacjentek z mięśniakami częściej dochodzi do powikłań położniczych, takich jak: przedwczesne pęknięcie błon płodowych, poród przedwczesny, łożysko przodujące, przedwczesne oddzielenie się łożyska oraz krwotok poporodowy. Większe jest także prawdopodobieństwo nieprawidłowego ułożenia płodu oraz porodu drogą cięcia cesarskiego. Najgroźniejszym powikłaniem związanym z uprzednim chirurgicznym usunięciem mięśniaków jest pęknięcie macicy podczas ciąży lub w trakcie porodu. W związku z brakiem wytycznych dotyczących czasu trwania ciąży oraz prowadzenia porodu po uprzednim usunięciu mięśniaków pacjentki należy poinformować o ryzyku pęknięcia macicy, a postępowanie ustalać indywidualnie w oparciu o zakres uprzedniego zabiegu chirurgicznego.
W marcu 2017 r. opublikowano w Lancet Oncology pracę przedstawiającą efektywność techniki węzła wartowniczego zastosowaną do oceny przerzutowania do regionalnych węzłów chłonnych u pacjentek z rakiem endometrium. Celem badania FIRES była ocena przydatności zieleni indocyjaninowej w diagnostyce węzła wartowniczego, poprzez ocenę czułości i negatywnej wartości predykcyjnej techniki w wykrywaniu przerzutów do układu chłonnego, w porównaniu do systemowej lymphadenectomii. Badanie potwierdziło wysoki stopnień zgodności oceny stanu zajęcia układu chłonnego procesem nowotworowym z wynikiem oceny węzła wartownika (3% wyników fałszywie ujemnych); selektywne wycięcie węzła wartownika znakowanego zielenią indocyjanową wydaje się alternatywnym postępowaniem przynoszącym informacje o stopniu zaawansowania choroby z jednoczesną minimalizacją ryzyka wystąpienia działań niepożądanych towarzyszących wykonywanej rutynowo systemowej lymphadenectomii w przypadku raka endometrium.
Amerykańscy naukowcy przeprowadzili badania obserwacyjne w grupie ponad 36 tys. kobiet w wieku 50–79 lat, które podzielono na trzy grupy pod względem zmiany masy ciała. Ponad 11-letnia obserwacja ujawniła 566 przypadków raka endometrium. W wyniku przeprowadzonej analizy wykazano, że kobiety ze spadkiem masy ciała powyżej 5% miały zmniejszone ryzyko występowania raka endometrium w porównaniu do kobiet ze stałą masą ciała.
więcejW jaki sposób można zmniejszyć ryzyko wystąpienia raka endometrium?
Zastosowanie nowych technik obrazowania tętnic wieńcowych wykazało, że stosowanie hormonalnej terapii zastępczej (HRT) przez kobiety w celu zmniejszenia nasilenia objawów wypadowych obniża ryzyko śmierci z powodu ostrych incydentów zatorowo-zakrzepowych i zmniejsza nasilenie miażdżycy tętnic wieńcowych. W celu wysunięcia tych wniosków przeanalizowano wyniki badań ponad 4,2 tys. kobiet poddanych badaniu naczyń wieńcowych za pomocą tomografii.
Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa nadal pozostaje jednym z częstszych powikłań pooperacyjnych w ginekologii. Szacuje się, że w Polsce zakrzepica żył głębokich stwierdzana jest u 50 tys. ludzi rocznie, natomiast zatorowość płucna – u 20 tys. Właściwe leczenie przeciwzakrzepowe może zmniejszyć śmiertelność pacjentek z 30% do ok. 5%. Częstość występowania żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej u pacjentek poddanych operacjom ginekologicznym szacuje się na 15–30 %. Ryzyko zakrzepicy po zabiegach laparoskopowych w ginekologii nie jest udokumentowane. Przed zastosowaniem profilaktyki przeciwzakrzepowej przed planowaną operacją powinno się wziąć pod uwagę dodatkowe czynniki ryzyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (np. przebyty incydent zatorowo-zakrzepowy, wrodzone lub nabyte trombofilie, choroba nowotworowa w wywiadzie lub istniejąca aktualnie, otyłość, ciąża i okres połogowy, stosowanie doustnych tabletek antykoncepcyjnych lub hormonalnej terapii zastępczej, unieruchomienie, operacja przebyta w okresie krótszym niż miesiąc od aktualnego zabiegu, zaawansowany wiek), w tym czas trwania operacji oraz jej rodzaj i zakres.
więcejKiedy stosować profilaktykę przeciwzakrzepową przed planowanym zabiegiem ginekologicznym
Doustna hormonalna tabletka antykoncepcyjna jest powszechnie stosowaną metodą antykoncepcji na całym świecie. Niewątpliwie cechuje się wysoką skutecznością i odwracalnością. Codziennie miliony kobiet na całym świecie stosują tę metodę antykoncepcji. Jakie jest wczesne i odległe ryzyko rozwoju nowotworów złośliwych związanych ze stosowaniem doustnej hormonalnej antykoncepcji?
CDC (Amerykańskie Centrum Kontroli i Prewencji Chorób) i ACIP (Amerykański Komitet Doradczy ds. Szczepień Ochronnych) w październiku 2016 roku zmodyfikowały rekomendacje w zakresie szczepień przeciwko HPV. Obecnie obie organizacje rekomendują dwie dawki szczepionki w docelowej grupie 11–12-letnich dziewcząt i chłopców, podawane w odstępie nie mniejszym niż 6 miesięcy .
więcejRekomendacje CDC i ACIP dotyczące szczepień przeciwko HPV
W ostatnich latach zastosowanie technik wspomaganego rozrodu wzrosło wielokrotnie. Procedury te są bezpieczne, skuteczne, powstało jednak pytanie, jak często są nadużywane. Wielokrotnie brak danych na temat konkretnych wskazań do zastosowania technik wspomaganego rozrodu, w ostatnich latach nie zwiększyła się także skuteczność tych metod leczenia mierzona wskaźnikiem odsetka porodów na cykl terapeutyczny. Dlatego ważne stało się wyodrębnienie grupy par, u których można zastosować postawę wyczekującą, tzn. u których nie ma bezwzględnej konieczności do zastosowania ART.
